"این شب های دراز "

دستم به سمت شیشه ی گل گاو زبان دراز شد ، از کابینت کشیدمش بیرون . نمیدونم حواسم به چی پرت شد که ناخواسته ، شیشه ی زنجبیل رو هم همراهش بیرون کشیدم و  وقتی متوجه شدم که شیشه ، با صدای گوشخراشی رو سنگ های کف،  خورد شد و گوشه ی پام رو  هم زخمی کرد .

مهردخت صدا زد :

-: چی شد مامان ؟

_: شیشه از دستم افتاد .

-: فدای سرت ....

و  رسید به آشپزخانه ... ای وای پات داره خون میاد که . 

مهم نیست یه خراش کوچیکه چسب میزنم . جارو برقی رو بیار 

 کمی چرخیدم و از تو جعبه کمک های اولیه چسب زخم رو برداشتم .

رفتم تا کمی قبل از پارسال.... 

هیاهوی فوت سیامک خدا بیامرز و اون تلخی ها رو بیاد آوردم .. 

هفتم مرداد ماه،  هم چهلمش بود هم روز تولدش ..

 خونه ی خاله بودیم ، سیاه پوش و غم زده اما باچشمانی متحیر ،  رفتارهای عجیب و ناشی از شوک خاله رو میدیدم ، کیک تولد همراه با عکس سیامک وسط میز ، این طرف ظرف روبان مشکی زده ی حلوا و طرف دیگه نون خامه ای های هوس برانگیز . 

شمع تولد روشن شد و نمیدونم بالاخره اشک چشم خاله و عمو فری بود ، یا نفس های داغشون که شمع

 رو خاموش کرد .

کاملا" واضح بود که عمو از همه ی اون رفتارها معذب و کلافه ست و بیشتر سعی میکنه غمش  رو فروبخوره . آخر شب خاله رو به گوشه ای بردیم و تقریبا" بهش التماس کردیم که کمی بخودش مسلط باشه و به زندگی برگرده ...

 این تداوم سوگواری خانواده ی سه نفره شون رو از بین می برد ، بابک پسر بیست و هفت ساله شون و تنها فرزندشون در حال حاضر،  رو پریشون تر میکنه و خدای نکرده عمو فری که خودخوری میکنه رو داغون .

به ظاهر قول داد ولی مگه شوخی بود ؟؟  سیامک دسته گلش رو از دست داده بود ، چطور باید به زندگی برمی گشت ؟؟

چند جلسه هم پیش منیژه ی عزیز برای مشاوره  رفتند،  اما رفت و امد از کرج به تهران سخت  و رمقی هم نمانده بود ...

 هرچند که منیژه ی نازنین سفارش کرده بود که هر زمان اراده کردید و لازم دیدید وقت من برای شماست،  ولی ادامه ندادند ..

عید امسال و دیدار از خاله و عمو  ، زنگ خطر رو برای من روشن کرد . عمو فری مثل شمع آب شده بود .

کلی سفارش کردم که به وضع سلامتتون رسیدگی کنید و حواستون به عمو باشه ..ولی خاله در هپروت  بود و برای روشن شدن موضوع مرگ سیامک  دوندگی میکرد . 

به زودی نهم خرداد و مراسم سالگرد سیامک نازنینمون  فرارسید. 

نه .... خدای من هیچی از عمو فری باقی نمونده بود ، مرد استخوانی زرد و تکیده ای که هیچ شباهتی به اون شوهر خاله ی دوست داشتنی بچگی های من نداشت .

من و مامان خیلی رک به خاله گفتیم : اصلا" به ذهنت خطور نمیکنه که این وضعیت عمو به غصه خوردن ربط نداره و شاید چیزی شبیه سرطان گرفتارش کرده باشه؟؟ 

مامان مصرانه گفت : مدت هاست ازت خواستم یهبررسی سلامت ،  انجام بدید ولی گوش ندادید ، بعد از مراسم به تهران بیاید خودم همراهتون میام دکتر و ازمایشگاه .

انگار روز بعد بوده که خاله با گریه به مامان زنگ زده و گفته : آبجی ، امروز فریدون سرگیجه داشته و حتی چند دقیقه بی هوش شده .

بالاخره به اصطلاح دوزاریش افتاد . ظرف یک هفته تشخیص سرطان معده داده شد .

شنبه ی هفته ی پیش همراهشون بیمارستان بودم ، نازی دوستم که جراحه رو یادتونه ؟ از قضا جراح همون بیمارستان بود . همه ی مدارک رو نشونش دادم ، بهم گفت: مهربانو ، اصلا" امکان جراحی و بهبود نیست .... دست به تیغ بردن همان و متاستاز و هزار و یک گرفتاری بعد،  همان .

براش جلسات شیمی درمانی تجویز میکنیم و این یعنی  مریض و خانواده ش  حس کنند که براشون داریم کاری انجام میدیم ، همین . 

همه چیز دست خداست ولی عمو فری نازنین تو ،  تقریبا" چهارتا شش ماه وقت داره . کسانی که خودشون کمی آماده ند و از پزشکی سر درمیارن اصلا" دراین مرحله ، شیمی درمانی رو نمیپذیرند و اجازه میدن ،  بدن و بیماری روند معمول خودشون رو طی کنند ولی ما مسئولیم و هر کاری،  هرچند بیهوده رو انجام میدیم .

خلاصه من رو با خاله که همه ی چشمش به دهن من بود  تا حرف های نازی روبراش ترجمه کنم تنها گذاشت .

من هم یه مشت دروغ تحویلش دادم که:  خدا رو شکر هنوز هیچ متاستازی  به اندام مجاور نداده ، ولی نگفتم به لوزالمعده چسبندگی داده و اندازه ی تومور بیش از حد بزرگه . گفتم : شیمی درمانی شروع میشه ولی نگفتم برای سرگرمی شماست .

گفتم : دلم روشنه ، ولی چشم اشکیم رو پنهان کردم .

جمعه در باغ فشم دور هم بودیم .. عمو فری گفته بود برای همه آبگوشت درست میکنه .

 از شب قبل در تکاپو بود مثل همیشه با دقت و سلبقه ی خاصش  مواد لازم رو مهیا کرد و فردا ناهار،  آبگوشتی خوردیم که در هیچ خانه و رستوارنی  نخورده بودم .

حتی برامون کلی آواز خوند .. 

اون وسطا بهش گفتم:  عمو جان یکشنبه اولین جلسه شیمی درمانیه انقدر انرژیت رو  مصرف نکن .

خنده ای کرد و درگوشم  گفت: من و تو که میدونیم اینا همه ش نمایشه .. نمیخوام از پا افتاده باشم ولی من آماده ی سفرم مهربانو .

این کارا بخاطر دل خاله زریه .. هیچکسی رو بیشتر از اون دوست نداشتم .

راست می گفت ، کمترین زن و شوهری رو از همون نگاه اول  تا انتها ، عاشق دیدم .

**********

امروز یکشنبه بود .. شیمی درمانی انجام شد ، ساعتی تهوع و بی حالی و رفته رفته همه چیز عادی شد .

اما حتی من هم که یه راز مشترک با عمو فری و نازی دارم به تاثیر دارو ها دلخوشم .

**********

برای شفا و رهایی از درد همه ی بیماران دعا کنیم ، پویان عزیز رو یادتونه؟ اون پسر بچه ی کوچولو هم با این درد مهلک درگیره ... دست از دعا و انرژی برنداریم .

******

کم حوصله شدم ، شاید این گل گاو زبان معجزه ی کنه  و کمی به حال همیشگی برگردم .

دوستتون دارم ، میدونید که؟؟