"وقتی دیر می شود"

دیروز سالگرد 50 سالگی اعزام  اولین گروه سی نفره  از افسران کشتیرانی بود . 50 سال بعد از نهم آذر ماه سال چهل و هفت ....

 این سی نفر تقریبا" با فاصله ی کمی از هم ازدواج کردند و بچه دار شدند . 

بابا و عمو احد ، تقریبا" هم زمان ازدواج کردند و بچه دار شدند، من و شادی هم که بچه های اولشون بودیم به اختلاف خیلی کمی از هم به دنیا اومدیم ، جالب اینجاست که شهاب و بردیا هم که بچه های دوم شدند هر دو سال 56 آمدند . نمیدونم داستان فرارمون از خرمشهر رو یادتون هست یا نه ؟ 

چند سالی بود که هر دو خانواده ساکن خرمشهر زیبا شده بودیم . اون روز بعد از ناهار مامان من و بردیا رو با وعده ی اینکه عصر میریم لب شط بازی میکنیم خوابوند ....

 الان که گاهی برای چرت زدن های ظهر دلم غش میره یادم میفته که مامان هر روز اصرار داشت که ما بخوابیم و اون لحظه برای من بدترین لحظه ی روز بود . شاید برای همینه که هیچوقت مهردخت رو اجبار نکردم بعد از ناهار بخوابه 

داشتم می گفتم ... عصر  با خوشحالی آماده شدیم  و من و بردیا جلو جلو می دویدیم و بابا و مامان هم پشت سرمون قدم می زدند ..

 هنوز آفتاب نرفته بود و تن زیبای کارون زیر شعاع های طلایی خورشید مثل پارچه ی سبز آبیِ پولک دوزی شده ای میرقصید .. همه ی این شادی کودکانه با یک سوت وحشتناک و افتادن جسمی در کارون و انفجار مختصر اون زیر آب ها خراب شد 

مردم به اطراف میدویدند و صدای جیغ بچه ها و خانم ها فضا رو پرکرده بود . مامان و بابا گوشه ای خزیده بودند و بدنشون رو روی من و بردیا حائل کرده بودند . اون ها تصمیم گرفتند بریم خونه ی عمو احد اینا که به اون منطقه نزدیکتر بود . 

از اون ساعت به بعد هر قدر دنیای بزرگترهامون تیره میشد ، دنیای ما بچه ها رنگی تر میشد ..چون رفتن به خونه ی شادی اینا همانا و دیگه برنگشتن به خونه ی خودمون همان . 

از اونشب ما دیگه نتونستیم برگردیم خونمون ، عراقی ها هر لحظه نزدیک تر میشدند و  ترس و وحشت بزرگترها بیشتر میشد .

 روزی که پالایشگاه آبادان رو زدن و ما بچه ها هم مجبور شدیم با دستمال های نم داری که جلوی دماغ و دهنمون گرفته بودیم نفس بکشیم تازه فهمیدیم داره اتفاقات بدی  میفته و برای همینه که معمولا چشمای مامان هامون اشکیه و بابا هامون خشمگین و اندوهگینند . 

خلاصه که یه پیکان پیدا شد و ما نه نفری نشستیم توش و خودمون رو به بندر ماهشهر و کشتی " برزین " که بابا فرمانده ش بود رسوندیم . 

بیمارستان کشتی با 6 تا تختخوابش شد اتاق خواب مشترک ما و شادی اینا . همه ی روز روی عرشه ی کشتی و زیر آفتاب سوزان ، سنجاقک های رنگارنگ یا ماهی های کوچولوی عجیب و غریب می گرفتیم و شب ها تو کابین های کشتی بازی می کردیم .

 فکر میکنم یک ماه و نیم به همین منوال گذشت ... شهاب و بردیا گاهی دعواشون میشد و همدیگه رو میزدند ولی باز هم فرداش باهم دوست میشدند . 

من و شادی بارها با هم خاله بازی کردیم ، من دکتر شدم و شادی بچه ی تب دارش رو که بردیا بود همراه شوهرش شهاب آوردن مطب من و من بچه شون رو از مرگ حتمی نجات دادم . 

یه وقتایی می شدیم دوتا خواهر که قرار بود تو یه شب عروسی کنیم  و اگر پسرها گند اخلاق نبودند،  رُل داماد رو بازی میکردند و اگر هم برامون ناز می کردند می گفتیم مثلا داماد مرده و عروسی رو بدون داماد برگزار می کردیم (بچگی چه عالمی داره .. همه چیز ممکنه برعکس دنیای بزرگی هامون که انگار همه چی سخت و غیر ممکنه )

فقط چون من با بردیا و شادی با شهاب اغلب با هم قهر بودیم ، بیشتر شهاب میشد شوهر من و بردیا میشد شوهر شادی .. 

شاید اینکه من همیشه دوست ندارم شوهرها از زن هاشون کوچیک تر باشند به همون روزها برمیگرده که مجبور بودم برادرهای چهارسال ازخودمون کوچیکتر رو بجای شوهر بپذیریم ... 

دنیای قشنگ ما ، با پیدا شدن یه ماشین حمل گوشت که از استرالیا اومده بود و قول داد ما رو به تهران برسونه و شادی اینا رو به بندر انزلی که شهر آبا و اجدادی عمو احد و خاله انسی بود، خراب شد . 

فکر کنم از دوشب قبل ما بچه ها از فکر دوری هم تب کردیم ولی زندگی روال خودش رو داشت . ما برگشتیم تهران و ... 

اون سال کلاس دوم ابتدایی بودیم پنج  سال بعد ما منتقل شدیم بندرانزلی ..دوباره دنیای من و شادی رنگ دیگه ای گرفت .. خدا رو شکر باز به هم رسیده بودیم . 

من دختر گندمگون و بلوز و شلوار بپوشی بودم که همیشه موهام مصری و ساده بود . 

شادی دختر سفید پوست با چشمای عسلی و موهای بور فرفری و بلند بود و یه دختر به تمام معنااا .. خاله انسی خیاط بود و حتی چند تا شاگرد خیاطی هم داشت ..

 وقتی شادی با لباس بندی سفیدش که گلای قرمز ریز داشت و دامن سه طبقه ش می چرخید ، من از هر چی بلوز و شلوار بود متنفر میشدم .. 

بخودم میگفتم : حتما بین دختر و پسر یه جنسیت دیگه ای هم داریم چون اگر شادی دختره پس من چیم ؟؟ خیلی بی انصافیه که منم مثل شادی دختر حساب بشم ... 

ولی بازم دست سرنوشت ما رو از هم جدا کرد شاید شش ماه بیشتر طول نکشید که عمو احد به ماهشهر منتقل شد و ما تا دوسال بعد هم موندیم انزلی و دوباره برگشتیم تهران.. 

چندین سال گذشت و درست همون زمانی که من و آرمین ازدواج کردیم شنیدم شادی با یه پسر اهالی همون ماهشهر ازدواج کرده . جالب بود حتی عروسی هامون هم زمان شد .

 اما شادی زود مادر شد و خدا یه دختر کوچولوی بور و سفید بهش داد . چند سال بعد درست همون سالی که من از آرمین جدا میشدم ، فرزند دومش به دنیا اومد و  پسر دار شد . 

ما دیگه هیچوقت همدیگه رو ندیدیم و فقط پدر و مادرهامون بهمون خبر میدادند . 

نمیدونم چرا تو اون روزای جداییم شادی بهم نگ نزد و سراغی ازم نگرفت ، اصلا نمیدونم اون موقع اومده بودند تهران یا هنوز تو شهر همسرش مونده بودند ولی خبر بعدی رو تقریبا ده سال قبل گرفتم و اونم مشکلی بود که براش پیش اومده بود .

 می گفتند شادی تب میکنه و خون دماغ میشه ولی دکترها نمیتونند بفهمند مشکلش چیه . انواع سرطان ها رو بررسی کردند ولی سرطان نبود . 

آب ریزش بینیش با هیچ دارویی کنترل نمیشد انگار سرماخوردگی داشت و سینوس هاش درگیر بود ولی ... 

حتی کلیه هاش رو از دست داد و دیالیز میشد .. پارسال پیوند کلیه شد و اوضاع بهتر شده بود . هیچوقت این تلفن رو برنداشتم و حالش رو نپرسیدم ، هیچوقت به دیدنش نرفتم .. خدایا چرا من ؟؟

 یعنی انقدر غرق در موضوع جداییم بودم ؟ یعنی انقدر در تب رفتن های مهردخت می سوختم ؟ یعنی انقدر درگیر نفس و حس تازه ی زندگیم بودم ؟ اینهمه سال گذشت مهردخت بزرگ و بزرگتر شد ، دانشجو شد اینهمه سال رفت و اومد ... چرا هیچوقت از هم سراغ نگرفتیم ؟ 

شادی اما بهتر بود بیماری تحت کنترل درآمده بود و پیوند هم خوب جواب داده بود . 

چند روز پیش مامان گفت دیشب خواب خاله انسی اینا رو دیدم داشتند با عمواحد شیرینی پخش میکردند ترسیدم بهشون زنگ زدم از حالشون بپرسم عمواحد گفت همه خوبیم . خیالم راحت شد . 

چهارشنبه صبح مامان بهم زنگ زد گریه میکرد ، گفت مهربانو شادی فوت شده .. خشکم زد گفتم مگه تو دیشب حالشون رو نپرسیدی گفت چرااا . 

چهارشنبه شب مامان و بابا رفتند خونه خاله انسی اینا . عمو احد گفته بود وقتی زنگ زدی حال شادی رو بپرسی نیم ساعت بود شادی از دنیا رفته بود ولی دلم نیومده بهت بگم . 

جریان از این قرار بوده که  همه چیز روال عادیش رو می گذرنده و شادی حال خوبی داشته تقریبا بیست روز قبل هوس میکنه به انزلی مسافرت کنه .. تو همون موج سرمایی که اومده بود .. 

شادی اونجا سرما میخوره و به دلیل ضعف سیستم ایمنی تبدیل به عفونت و ذات الریه و پس زدن پیوند میشه و .... 

دیروز سوم شادی بود و همه ی کاپیتان هایی که از اون گروه سی نفره سال چهل و هفت اعزام شدند و  هنوز بین ماهستند قرار بود جشن پنجاه سالگی بگیرند و این جشن تبدیل به مراسم سوگواری شادی شد . 

 تا الان مامان و بابا نتونستند متقاعدم کنند که با خاله انسی و عمو احد رو به رو بشم ... هیچ جوری نمیتونم قصور خودم رو برای این جدایی ببخشم . 

این چند روز فقط خاطراتمون رو مرور میکنم و یادم میاد که وقتی با هم پچ پچ می کردیم و از مرد رویاهامون می گفتیم چقدر صورت شادی گل مینداخت .. 

یادم میفته چقدر به دندونای ردیف و مرواریدیش نگاه می کردم و چقدر به هم قول میدادیم که حتما شوهرهامون رو با هم دوست کنیم و اصلا براشون شراط بذاریم که ما رو از هم جدا نکنند ... 

افسوس که خودمون باعث این جدایی شدیم . 

راستی اسم بیماری شادی " وگنر" بود

((روی کلمه ی وگنر کلیک کنید و درباره ش بخونید ))

دوستتون دارم