"به دروغ گفتن عادت نکنیم"

سلام به دوستان عزیزم.امیدوارم حال دلتون خوب باشه و مثل همیشه با سختی هاو ناملایمات روزگار بسازید . 

قابل توجه اون دسته از عزیزانی که کم رنگ شدن من رو صرفا" به فعالیت های اینستاگرامی ربط دادن و توضیحاتم رو درموردمحدودیت های اینترنت در محل کار و سنگین تر شدن مسئولیت های کاریم قبول نکردن ، دیدید که نت قطع شد و اینستاگرام از دسترس خارج شد و بازم سرِ من خلوت نشد خان دایی جااان؟؟ 

بگذریم ... 

این مدتِ بی نِتی ، افتادیم به بختِ  هارد مهردخت هی فیلم میبینیم .  دارسی هم پا به پای ما و تا وقتی که ما بیداریم تو خونه جولان میده و بازی میکنه و وقتی هم که میخوابیم میاد بغل من و تو چند دقیقه خوابش می بره .

 پنجشنبه چند اپیزود از سریال فرندز رو دیدیم و کلی خندیدیم ساعت شده بود "دو " و من خوابم گرفته بود ، گفتم مهردخت ، دیگه بریم بخوابیم . خلاصه کارای قبل از خواب رو انجام دادیم و رفتیم اتاقامون . 

من تازه چشمام گرم شده بود که بوی سوختن یه چیزی اذیتم کرد . 

صدا زدم مهردخت بیداری؟ 

- آره مامان چی شده ؟

- بوی سوختنو حس میکنی ؟ 

-آره اتفاقا میخواستم صدات کنم . 

پاشد اومد تو اتاقم ، چراغو روشن کرد . 

دماغ دارسی هم تند تند تکون می خورد ، چشماشم اشک افتاده بود . 

- این بچه هم داره اذیت میشه . نکنه موتورخونه اتفاقی افتاده!

مهردخت دیگه ول نکرد . هی التماس کرد که پاشو بریم ببینیم چه خبره . خیلی سختم بود ولی لباس پوشیدیم و دوتایی رفتیم موتورخونه .. همه چی عادی بود ولی بو از ساختمون ما می اومد نه از بیرون . 

یهو گفتم : مهردخت من دلم برای طبقه ی سوم شور میزنه (بالای خونه ی ما) چون الان فقط اونا هستن که شومینه دارن نکنه خدای نکرده اشکالی پیش اومده و اونا هم خوابن . دویدیم سمت خونه شون و گوش ایستادم دیدم از توی خونه صدا میاد ، آروم در زدم ، حوشبختانه خانم خونه زود اومد جلوی در . ماجرا رو بهش گفتم و اونم گفت منم از بو اذیت شدم و الان با سردرد بیدار شدم . گفتم خدا رو شکر که خوبید . گفت : مهربانو خانم این بوی گاز نیست بوی سوختن نفته . یه چیزی مثل چراغ والور و این چیزاست . دیدم راست میگه . خلاصه دستمون به جای دیگه بند نبود و برگشتیم خونه . 

جمعه صبح هم سردرد داشتم و کم کم خوب شدم ، بو هم از ساختمون رفت . طرفای ظهر با مهردخت  تصمصم گرفتیم  بریم تو محل و یکمی مایحتاج خونه رو بخریم  داشتیم می رفتیم بیرون که تلفن زنگ خورد . بابا از روی قبض تلفن یه سری اطلاعات میخواست به مهردخت گفتم تو برو ماشینو ببر بیرون تا من بیام . 

صحبتم که با بابا تموم شد منم رفتم بیرون و دوساعتی با مهردخت مشغول بودیم و برگشتیم .

نه خدااایااا اصلا سابقه نداشته ما انقدر با در و قفل و کلید مسئله پیدا کنیم !!!

بعله کلید از داخل تو در بود که مهربانو خانوم سرخوشانه در رو بسته و اومده بیرون !!!!

هی کلید رو تو در چرخوندیم و هیچ اتفاقی نیفتاد ، دارسی هم اومده بود پشت در و با میومیوهای کوچولو ابراز احساسات می کرد و گیج شده بود که چرا ما نمیایم تو خونه (آخه به محض رسیدنمون پشت در ، دارسی هر جای خونه باشه میاد استقبالمون حتی خیلی وقتا با خمیازه و چشمای خواب آلود میاد)

از زمان بچگی های مهردخت تلفن قفل سازی رو تو گوشیم داشتم هر چی تلفن کردم دستگاه خاموش بود . از همسایه ها پرسیدم ، اونا هم همین شماره های من رو داشتن . 

یه طبقه بالا و یه طبقه پایین اومدن کمکمون ولی کاری از دستشون بر نمی اومد چون دستگیره ی در از بیرون پیچ نداره ..گفتم به آتش نشانی تلفن کنم و بپرسم چطور میتونن کمکمون کنند . تماس گرفتیم ، گفتند باید پلیس 110 رو هم در جریان بذارید . البته که خواسته شون منطقی بود . من و مهردخت به 110 زنگ میزدیم ، باورتون میشه زنگ می خورد و بر نمی داشتن؟؟ همسایه ها هم با تلفن های خودشون تماس میگرفتن ولی انگار 110 منزل نبودند !!!

خود آتش نشانی باهامون تماس گرفت و گفت ما  داریم نیرو اعزام می کنیم ، شما با پلیس تماس گرفتید ؟ با عصبانیت گفتم : آقاااا کدوم پلیس !! خدایی ما چند نفر داریم از اون موقع شماره 110 رو می گیریم ولی گوشی رو برنمی دارن من نمیدونم چکار کنم !! واقعا اگر الان مشکلی برام پیش اومده بود و تقاضای کمک می کردم کدوم پلیس قرار بود به دادم برسه؟؟ 

شاید این حرفا به دردتون نخوره ولی من تنها نیستم الان همسایه ها اومدن پیشم تا کمک کنند درضمن دیوار به دیوار خونه ی ما سوپر مارکته ، شما میتونید مطمئن باشید من صاحب این آپارتمانی که پشت درش موندم هستم . اون آقا یه مکثی کرد و گفت : نگران نباشید خانم مشکلی نیست ،الان نیروها می رسن .

چند دقیقه بعد دوستان آتش نشان رسیدند و بدون درد و خونریزی با یه فیلم رادیولوژی بزرگ ، در رو باز کردن . دارسی هم که پشت در ایستاده بود اومد تو بغلمون . 

خلاصه همه دست و سوت و هورا کشان و با دارسی بازی کنان ، خوشحال و خندان خداحافظی کردیم فقط من به یکی دیگه از همسایه ها جریان بوی سوختنی دیشب رو گفتم و پرسیدم شما خبر ندارید یا اذیت نشدید ، که خانم همسایه گفتن نه ، نمیدونیم ما چیزی احساس نکردیم . 

امروز صبح تازه رسیده بودم اداره که صدای اس ام اس گوشیم (تنها پیام رسان این روزها) در اومد .. پیام رو باز کردم دیدم نوشته : 

مهربانو جون ، دیروز عصبانی بودی من روم نشد راستشو بهت بگم اون بو از خونه ی ما می اومد ، من یه چراغ نفتی داشتم که بعد از مدت ها روشنش کرده بودم ولی چون بد می سوخت خاموش کردم . حالا از دیروز عذاب وجدان گرفتم که به شما دروغ گفتم . 

گفتم : عزیزم من عصبانی نبودم فقط خسته و کلافه بودم الان هم خیلی خوشحالم که دروغ گفتن اذیتت میکنه و خوشحال ترم که خدا رو شکر همه تو ساختمون سلامتند . کار خطرناکیه از این سوخت ها استفاده نکن عزیزم . 

*****

برام خیلی لذت بخش بود که همسایه ی عزیزم طاقت گفتن دروغ با این درجه اهمیت کم رو نداره و خیلی به موضوع دلیل این دروغ فکر کردم .. واقعا دلیلِ دروغگفتن  ، ترسه.  فقط نمی فهمم که همسایه جانم چرا  از گفتن حقیقت به من ترسیده ؟ یعنی قیافه ی من انقدر سخت و خشنه ؟

 ما چند سالی میشه که با هم زندگی میکنیم و کاملا به خلق و خوی من آشناست ، من که همون شب اول که اسباب آوردن منزلمون مطابق رسم همیشگیم با کیف شکلات پشت درآپارتمان و یاد داشت خوش آمد ازشون استقبال کردم و همیشه مکالمات دلپذیر و خوشایندی بینمون برقرار بوده ؟؟ یا اینکه من انقدر آدم آرومی هستم و کسی عصبانیتم رو ندیده که قیافه ی خسته م با عصبانیم اشتباه میشه؟؟

 البته بنظرم غیر از ترس شرمندگی هم میتونه باعث دروغگویی بشه و شاید من که بهش گفتم دیشب ساعت دو نیم صبح من و مهردخت تو راه پله ها و موتور خونه دنبال منشاء بو می گشتیم و نگران بودیم و سردرد گرفتیم باعث شرمندگیش شده و الان یه دروغ کوچولوی دیگه میگه که " عصبانی بودی و نتونستم راستش رو بگم"؟؟!!!

خلاااصه که نفهمیدم و فکرمم حسابی درگیر شده . 

******

مواظب خودتون باشید عزیزای من ، می دونید که خیلی دوستتون دارم