پست تصادفی

هشتاد درصد این پست رو دیروز که شنبه بود نوشتم ولی انقدر سرم درد میکرد که خوابیدم و چند ساعت بعد بیدار شدم ، دیگه پستش نکردم. 

*****************

تازه از بیمارستان نیکان برگشتم .

 هم معاینه ی کامل انجام شد.  هم سونوگرافی از اعماءو احشاء داخل شکم ، هم آزمایش خون و ادرار گرفتن که یه وقت مثلاً پارگی،  چیزی تو کلیه سمت چپ نباشه . 

با وجودی که بنظر خودم هیچکدومش لازم نبود اما حوصله ی ملامت شنیدن های بعدش رو نداشتم؛  که مهربانو خیلی بی احتیاطی و اگه یه بلایی سرت اومده بود چکار می کردی و این چیزااا. 

*****

امروز خیلی معمولی شروع شد ...

تقریباً مثل هر روز  با پاستیل های نرمِ تامی که میزد رو گونه م بیدار شدم  و چند تا ماچ محکمش کردم و سرشو خاروندم . 

فوری چشماش خمار شد ، گفتم نه دیگه... نخواب که ،  منو بیدار کردی میخوای خودت بخوااابی؟؟

از تخت اومدم بیرون و مشغول جمع آوری وسایلم شدم که برم اداره . غذای پر ملات و پرو پیمون پیشی های خیابون رو برداشتم (دست نفس جان درد نکنه دیروز جمعه چند تا بسه گردن مرغ براشون خریده بود آورد پختم با غذاهاشون مخلوط کردم شد چند برابر همیشه). 

برای دارسی و تامی هم غذا و آبِ تازه  گذاشتم . جعبه ی سفارش کوکی های همکارمم برداشتم و رفتم سمت اداره . 

اولین جایی که غذا میذارم، برای کوچولوهای نزدیک خونه ی خودمونه .

 یه آقای محترم کهنسالی که اومده بود نون بربری بخره صدام کرد و بعد از کلی تشکر بابت غذای پیشی ها، ازم پرسید که غذاشون رو چجوری درست میکنم ؟ براش  کامل شرح دادم . ممنوعه ها رو هم گفتم . درمورد لبنیات هم توضیح دادم خیلی تشکر کرد و گفت: کلی چیز یاد گرفتم .  دوربینش رو درآورد و کلی از بچه ها فیلم گرفت 

بعد رفتم سرکوچه نزدیک اداره ، ماشین رو پارک کردم. غذای اون گوگولی هارو هم دادم .

 آخرین قسمت غذا، سهم اون مامان پیشیِ جلوی در اداره بود که برداشتم و به سمت اداره حرکت کردم. 

به چراغ ترافیک نگاه کردم هنوز 12 ثانیه مهلت داشتم تا عبور کنم .... عرض خیابون رو طی کردم . همین که میخواستم آخرین قدم رو بردارم ،  ماشینی که از قسمت شمال چهارراه به قسمت شرق ، که من درحال گذر ازش بودم رسید، متاسفانه جدول وسط رو ندید و به جدول خورد ، ماشینش کمی به سمت بیرون پرت شد و به سمت چپ بدن من برخورد کرد.

 تعادلم رو از دست دادم و نقش زمین شدم . همون موقع چراغ ترافیک غرب به شرق سبز شد. از وحشت اینکه آیا ماشین های که الان  چراغشون سبز شده من رو می بینند که متوقف بشن یا نه . چشمامو بستم . 

صداهای اطرافم و فریاد های مردم ، تو سرم  پیچید ، آروم چشمامو باز کردم ، سمت چپِ صورتم روی آسفالت داغ بود..  دوتا عابر پیاده و یه موتور سوار جلوی من ایستاده بودن و به ماشین ها هشدار میدادن که جلو نیان. 

خوشبختانه ماشینی که بهم زده بود هم  راه ماشین های دیگه رو بسته بود. 

آقای محترمِ مسنی شبیه بابا عباس خودم از ماشین پیاده شده بود  و با نگرانی میگفت : دخترم صدای منو میشنوی ؟ میتونی حرف بزنی؟ سعی کردم از روی زمین بلند شم . مانع شد و گفت بلند نشو خطرناکه . زنگ زدم به آمبولانس . 

گفتم  : حالم خوبه ، ماشین شما تقریباً متوقف شده بود. 

همکارایی که از اون طرف خیابون حادثه رو دیده بودند خودشونو  رسونده بودند بالای سرم . 

کمی بعد روی  تخت اورژانس بودم و پزشک داشت سرتاپامو معاینه می کرد . 

همه چیز طبیعی و سالم بود.

گویا آقای شریعتی (راننده ی ماشین) با دختر خانومشون حوالی اداره ی ما  قرار داشتند و بعد از تصادف دخترخانومشون که مثل اسمش نازنین بود هم به ما ملحق شد. 

نازنین  جون کنار تختم نشسته بود، خانوم دکتر گفت : گربه داری؟ خندیدم و گفتم : بله .

گفت: من از وقتی هر  روز موهای گربه م رو شونه میکنم خیلی ریزشش کم شده . گفتم: راستش من چند روز پیش که بردمشون موهاشونو کوتاه کنم این تاپ تنم بوده وموقع اصلاح که بغلشون کردم موها بهم چسبیده ، دوبار هم تاپمو شستم ولی هنوز روش مو چسبیده .

 نازنین گفت: مهربانو جون من خیلی دلم میخواد گربه داشته باشم ولی تمام خونه م گل و گیاهه. گفتم : نمیشه عزیزم

 متاسفانه بیشتر گل های آپارتمانی برای گربه ها سمی هستند. باید بینشون یکی رو انتخاب کنی . 

من و خانوم دکتر، کلی با هم درمورد پیشی هامون صحبت کردیم و طفلک دل نازنین آب میشد که نمیتونه داشته باشه 

بالاخره برگه ی ترخیصم رو گرفتم و اومدیم بیرون . 

نازنین و پدرش ، من و همکارم که همراهم اومده بود  رو  رسوندند جلوی در اداره . حالم واقعا بد نبود، فقط سردرد شدید داشتم و درد سمت چپ بدنم شروع شده بود . 

کیف و وسایلمو برداشتم و اومدم سمت خونه ... احساس میکردم تصادف برای من عین مخدر عمل کرده ، منگ منگ بودم و فقط دلم میخواست بخوابم .

تازه  رسیدم خونه و همه جا آرومه . 

لباسامو دراوردم و دارم میرم تو تخت که یعالمه بخوابم . خوبه مهردخت خونه نیست که بفهمه حالا باید کلی برای اونم توضیح بدم . 

دارسی که تو اتاق مهردخت رو تختش ولو شده و مثل همیشه کاری به بودن یا نبودن ما نداره،  اما تامی طبق معمول هزار تا بوس بهم داده و الان که گوشی دستمه اومده داره با پنجه های نرمش ماساژم میده و خر خر میکنه . 

برم بخوابم بعداً  تعریف کنم ادامه ی ماجراهای تصادف پارسال رو 

راستی براتون کروکی کشیدم ببینید کجا بودم و چی شد . اون جدول وسط نجاتم داد که آقای شریعتی با ماشین خوشگلش کوبید بهش و بعد هم اون دو تا عابر پیاده و موتورسواری که ماشین هایی که از غرب به شرق می اومدن رو متوجه ی من کردن 

***********

خب ، سلااام مجدد ،  باید بگم حالم خوبه فقط تن و بدنم کوفته س وگرنه مشکل دیگه ای ندارم . 

بریم سراغ موضوع تصادف پارسال که تو پست قبل نوشتم .  طبق تقاضای جناب سرهنگی که گفتم از طرف قاضی  شده مامور تحقیق درمورد پرونده تصادف؛  کروکی رو فرستادم ، فرداش ازم فاکتورهای تعمیرگاه و خرید وسایل رو خواست ، اونا رو هم فرستادم بعد گفت با دستخط خودت در مورد تصادف شرح بده . 

اونم نوشتم و فرستادم واتس اپ . روز پنجشنبه گفت: من میخوام بیاید سر صحنه و محل تصادف .. " یا خدااااااااااااااا، این دیگه چیه !! مگه قتله که بیایم صحنه رو بازسازی کنیم؟!!!"

روز جمعه ساعت یک بعد از ظهر همراه بردیا و نفس رفتیم سر قرار . عنتر خان هم اومده بود. 

برای سرهنگ توضیح دادم که من از شیخ فضل لله وارد حکیم شدم و قبلاز شیخ بهایی احساس کردم سرعت ماشین بشدت کم شد فلاشر ها رو  روشن  کردم و ناگهان ماشین  ضربه ی وحشتناکی خورد و دور خودش می چرخید. 

فکر میکنید عنتر خان چطوری تعریف کرد؟؟ 

دیگه تقریبا مطمئن شدم  موقع تصادف هم یه چیزی مصرف میکرده  که تو هپروت بوده  . خیلی سرو وضع ژولیده ای داشت و دندوناشم جرم سنگین دود گرفته بود!

خیلی جالب اینطوری گفت:  من ماشین ایشون رو از دور دیدم داشت میومد تو لاین های سمت راست یه  ماشینم از کنارشون رد شد من حواسم به گوشیم پرت شد وقتی دوباره به جلو  نگاه کردم  ، دیگه مماس با  ماشین این خانم بودم . 

 سرهنگ ازش پرسید خانم متوقف بودند یا در حال حرکت؟ گفت در حال حرکت !!

نمیدونم رفته بود کی بهش راهنمایی کرده بود که بگه من درحال حرکت بودم 

بعد شروع کرد به بلبل زبونی که : اصلاً ایشون رضایت داده دیگه  خسارتی بهش تعلق نمیگیره؟ 

ما همگی و جناب سرهنگ با تعجب گفتیم : کدوم رضایت؟ 

گفت: همون که من ماشین خواهرم رو از پارکینگ آوردم بیرون و رفتم درستش کردم . 

من که خندیدم . بردیا هم نیشش تا بناگوشش باز شد . جناب سرهنگ بهش گفت: آقای دکتر من درحوزه ی تخصصی شما دخالت نمیکنم شما هم لطفاً درمورد چیزی که اطلاعات نداری نظر نده. همچین چیزی نیست ، شما بیمه ت رو تحویل پلیس دادی اونم داده به خانوم و شما باید ماشینت رو از پارکینگ میبردی اصلاً مورد تصادف به ماشین مربوط نیست و ما به شخص کار داریم . 

به من گفت شما صحبتی،  چیزی ندارید؟ 

گفتم : خیر . 

بعد به عنتر خان گفت شما لطفاً اونطرف تشریف داشته باشید من با خانوم صحبت دارم . پسره رفت دور تر . 

کمی بعد من دیدم نفس هم آرو آروم از ما جدا شد و رفت سمت عنتر خان . 

سرهنگ به من گفت: خانوم من پیشنهاد میکنم با هم مصالحه کنید و با توافق حلش کنید . 

گفتم: جناب سرهنگ،  توافق مال وقتی بود که من با ایشون درکمال احترام برخورد میکردم و هر بار گفتند شرمنده م گفتم خدا رو شکر که خسارت مالیه ولی وقتی ایشون با بی ادبی به من گفتند همون یازده تومن بستته دیگه من هیچ توافقی با ایشون ندارم .

 ضمن اینکه حالا که من اینهمه دادگاه رفتم و مراحل شکایت رو طی کردم و به اینجا رسیده دیگه لزومی به توافق نیست . همون موقع اگر کوچکترین اشاره ای به گذشت میکردند من با جون و دل خسارت رو یا می بخشیدم یا نصف میکردم . 

چشمم همزمان به نفس و پسره بود که نفس داشت باهاش حرف میزد و اونم عین عروسک های ژاپنی هی دولا راست میشد و حالت تعظیم کردن به خودش میگرفت . داشتم از کنجکاوی می مردم که جریان چیه؟؟ آخرش به هم دست دادند و نفس اومد سمت ما . 

بردیا به جناب سرهنگ گفت : گویا خواهرم در طول مدت شکایت با بعضی از راننده ها ی سن و سال دار آشنا شده که حق و حقوقشون تو تصادف پایمال شده و چون معمولاً دغدغه های اجتماعی هم داره،  به خودش قول داده با کمک مراجع قضایی   پیگیر دریافت خسارت باشه . 

جناب سرهنگ هم گفتند حق دارند و خداحافظی کردیم . 

نفس اومد با بردیا سوار شدیم و راه افتادیم . 

-نففففس... تو کجااا رفتی؟چی میگفتی با اون عنتر آقاااا؟؟ 

نفس خنده بلندی کرد . من و بردیا منتظر جواب بودیم . 

-رفتم بهش گفتم : من از اقوام خانم مهربانو هستم و امروز منزلشون مهمان بودم. چون ماجرا رو از پارسال میدونم خیلی دلم میخواست بیام شما رو که پزشک هستید ببینم . 

واقعاً متاسف شدم،  شرایط کار و رشته ی تخصصی ما بصورتیه که مردم نگاه خاصی روی ما دارند و توقع دارند دردشون رو التیام بدیم نه اینکه خودمون دردی باشیم روی دردشون . 

 متاسفانه شما خیلی بد عمل کردیدو جانب انصاف رو رعایت نکردید و به اعتمادشون لطمه زدید. 

پسره گفت: شما همکار هستید؟ گفتم : من انکولوژم مطبم نزدیک بیمارستان ایران مهره . 

من و بردیا غش کردیم از خنده . 

گفتم : والا  اگر روپوش سفید بپوشی منم فکر میکنم پزشکی . 

نفس به بردیا گفت: تو هم همون حس منو داشتی درمورد این دکتر ژولیده ؟  

بردیا گفت: تابلو بود یه چیزی میزنه آقای دکتر . 

گفتم :  منم که مثل شما تجربه نداشتم هم احساس کردم . 

بعد سه تایی درمورد اینکه چقدر این به اصطلاح آقای دکتر بی تجربه و بچگانه رفتار کرده حرف زدیم . 

بردیا گفت: خیلی نادونه من بودم همون لحظه ی اول میگفتم بخدا شرمنده م جبران میکنم دوتومن میزدم به کارتت .. چار روز دیگه هم پنج تومن . بعد هم از درِ "من جوونم و ماشین خواهرم داغون شد کلی هزینه کردم ببخشید"  در می اومدم و ....  والا میبخشیدیش ؟؟

گفتم : ببین اگر فقط منصف و محترم بود و این کارا رو نمیکرد هم میبخشیدم بردیااا . 

خلاصه ... طرف های شب جناب سرهنگ پیام داد لطفاً کیلومتر الان ماشینت رو برام بفرست . اتفاقاً تو ماشینم بودم براش عکس گرفتم و فرستادم . بعد گفت بین فاکتورها هزینه ی صافکار و نمیبینم . 

گفتم : کارشناس بیمه اومد با صافکار همون روز اول حرف زد و صافکار گفت ده تومن ولی کارشناس بیمه میگفت نه تومن . چند روز بعد من دیدم یازده تومن به حسابم اومده گفتم : واااا اینا که سر یه تومن چونه میزدن چطوری الان یازده تومن ریخته به حسابم؟ تماس گرفتم گفتند : خااانوم کلاً سقف بیمه ی اقا دکترتون یازده تومن بوده و همه شو ریختیم و برو دیگه به امید خدااا . 

همون شد که من به اقای دکتر پیام دادم . 

و ایشونم که اونطوری رفتار کردن. 

حالا فعلاً از جمعه عصر تا حالا خبری نیست . 

*********

دیشب وقتی چند ساعت از تصادف گذشته بود و بدنم درد میکرد همه ش با خودم فکر میکردم چقدر ادمیزاد به هیچی بنده . واااقعاً آدم از یه لحظه بعدش بیخبره . میتونست الان تبدیل به یه جسد سرد شده بودم که تو یه قفسه ی تاریک آروم خوابیده ... 

بالاخره که این اتفاق میفته ... کاش حواسمون به لحظه هایی که میگذره باشه . کاش خوب زندگی کنیم و خوب و راحت هم از دنیا بریم . 

دوستتون دارم