23 سالگیت مبارک

تو را از جان خواستم و با جان پرداختم . 

" دخترم تولدت مبارک" 

هرچند که تولد امسال مهردخت با موضوعی عجیب و غمگین گره خورد و دیشب بارها درکنار هم اشک ریختیم و خاطرات این سه سال گذشته رو مرور کردیم . 

قدیمی تر های این خونه یادشونه که درست سه سال پیش همچین روزی دارسی قشنگمون که فقط 50 روزش بود، پا تو زندگی ما گذاشت . به روز نکشید که شد جان و دل من و مهردخت و به دنیای ما دونفر ،  رنگ تازه ای بخشید . 

سه سال تمام با همه ی وسواسی که به خرج دادیم این بچه رو مثل چشمامون نگه داشتیم، از غذا،، رعایت نکات بهداشتی، ویزیت ها ی سرموقع و بررسی سلامت ... همه چیز خوب بود و آخرین بار هم اسفند ماه بررسی سلامت شد . همه چیز عالی بود تا روز جمعه که نفس مهمون ما بود و دارسی بنظرم طبیعی می اومد هر چند که مثل همیشه آروم بود و شاید همون وقع علامتی داشته که من متوجه نشدم . به هر حال ساعت 10 شب وقتی با مهردخت نشسته بودیم تی وی نگاه میکردیم و دارسی اومد کنارم نشست احساس کردم ریتم تنفسش خیلی تنده . به مهردخت گفتم : این طرز نفس کشیدن بنظرت طبیعیه؟ 

گفت آره کوچولوعه همیشه تنفسش تنده .. گفتم : نه مهردخت بنظرم تند تر از همیشه ست . 

به هر حال ازش فیلم گرفتم و برای دکتر مشیری فرستادم گفت: این که بنظر من طبیعیه . گفتم الان طبیعی شد دکتر جان بنظرم چند دقیقه ای خیلی تند بود . خلاصه اونشب گذشت . فرداش که شنبه باشه من رفتم اداره و الان هر چی به مغزم فشار میارم که قبل از رفتن چی دیدم یادم نمیاد. 

معمولا اگر خیلی دیرم نباشه به هر دوتاشون غذا میدم دارسی معمولاً عادت داره از دست من غذا میخوره .. یادم نیست که با دست بهش غذا دادم یا نه و رفتم اداره . مهردخت تا ساعت 2 بعد از ظهر خونه بود و بعد رفته سرکار . من ساعت شش و نیم  بعد از ظهر رسیدم خونه و در اتاق تامی رو باز کردم که بیاد بیرون (وقتی خونه نیستیم تامی تو اتاق دربسته ست که بازیگوشی نکنه و به سر و کله ی دارسی نپره) اما دارسی نیومد استقبالم . گشتم دنبالش دیدم رفته رو یکی از صندلی های ناهارخوری و به پهلو افتاده و به سختی نفس میکشه . 

داشت قلبم از ترس می ایستاد . تامی اومده بود دور و برش و هی لیسش میزد و میخواست باهاش بازی کنه ولی دارسی هیچ عکس العملی نداشت . 

نمیدونم چطوری لباس اداره رو دراوردم پرت کردم زمین و سریع لباس راحت تر و خنک تری پوشیدم دارسی رو بغل کردم و دویدم بیرون . میدونستم اصلا شرایط رانندگی ندارم همینکه اسنپ میگرفتم زنگ زدم به دکتر مشیری و گفتم دارم میام اونجا . گفت من نیستم متاسفانه سریع ببرش بیمارستان و اسم بیمارستانی که مد نظرش بود رو اورد. 

راننده مهربون اسنپ ما رو سریع به بیمارستان رسوند اونجا گفتند که کیج اکسیژنشون پر هست و دکتر رادیولوژیست هم رفته . چون دکتر مشیری بهم گفته بود سریع ازش عکس کامل بگیرن ببینیم ریه ش آب نیاورده باشه چون اگر آب بیاره 90% تا چند روز آینده از دست میدیمش . 

بلافاصله به بیمارستان دیگه ای رفتم البته رادیولوژیست اون بیمارستان هم داشت میرفت که التماس کردم بمونه . از دارسی عکس کامل گرفتن و مشخص شد ریه آب نیاورده ولی قلب و کبد بزرگ شده بود . چرااااااااااااااااا؟؟ 

این سوالی بود که من و دکتر همه ش از خودمون می پرسیدیم که چرا باید اینطوری باشه . بعد از عکس و کمی اکسیژن که براش گذاشتن دکتر گفت ببرش خونه این چند تا دارو رو بهش بده تا فردا که یکشنبه باشه بیاریش پیش من ببینمش . 

دارسی رو آوردم خونه تقریباً بهتر شده بود . هنوز با دکتر تلفنی صحبت میکردیم و پیشینه ی دارسی رو مرور میکردیم . دکتر گفت نمیتونه نارسایی مادرزاد قلبی باشه چون من این بچه رو چند بار بیهوش کردم (آخرین بار همین اسفند بود که یکی از دندوناش شکستگی کوچولویی داشت براش ترمیم کرد و جرمگیری هم انجام دادو چک آپ کامل کرد . 

بچه خیلی سریع و راحت از بیهوشی درمیامد و اگر مشکل قلبی بود اونجا خودش رو نشون میداد .. پس یه عامل دیگه باعث شده که الن قلب و کبد درگیر بشن . 

دوباره تکه های پازل رو کنار هم چیدیم یهو دکتر گفت یادته دوسال و نیم قبل تو دارسی رو بخاطر اینکه حس کردی پاهاشو کج میذاره بردی پیش یه دکتر دیگه و وقتی به من گفتی بردمش جای دیگه گفتم دارو چی داد ؟ گفتی : دو هفته س دارم ملوکسیکام  میدم ؟ گفتم بلهه . 

گفت: یادته چقدر داد زدم گفتم : این دارو سه تا پنج روز تجویز میشه نه اینهمه ؟؟ خدا کنه روده و معده بچه رو اسیب نزده باشی که دوباره آوردیش چک کردیم سالم بود 

میگم نکنه همون موقع زخم کوچولویی تو عثنی عشرش ایجاد شده و الان به مرور زخم بزرگ شده وقتی غذا میخوره یا گرسنه میمونه این اسید ها انقدر دردش میارن که بچه از درد بی نفس میشه ؟ و التهاب های اون قسمت به قلب و کبد هم اسیب زده؟ 

گفتم نمیدونم دکتر . 

گفت باشه تا فردا صبر کن و ساعت سه و نیم بیا پیشم . 

چون این روزا  اداره خیلی کار دارم صبح دیروز یکشنبه رفتم اداره هنوز ساعت ده نشده بود که هی مهردخت تماس میگرفت دارسی دوباره اونطوری شده خودت رو برسون . چند بار گفتم مهردخت طاقت بیار الان خوب میشه احتمالا درد داره اینطوری . گفت " نه مامان بیا خونه . 

رفتم خونه دیدم وااای دارسی به همون حال دیروز و بی نفسی افتاده ولی حمله هم دست برنمیداره و همینطور یه سره داره با صدا و سختی نفس میکشه . باز دکتر گفت سریع ببرش همون بیمارستانی که گفتم 

من و مهردخت دارسی رو رسوندیم بیمارستان خوشبختانه کیج اکسیژن خالی بود رفت زیر اکسیژن . پزشک اورژانش دیدش و براش انژیو کت گذاشتن هم آزمایش خون گرفت هم داروی فروزماید تزریق کردن . 

دارسی همونطور بود .. بچه م که اصلا غریبه ها رو دوست نداره با چشمای نگرانش ما رو میدید و سعی میکرد تکون بخوره و بیاد سمت شیشه ی کیج ولی نمیتونست 

برای دکتر شرح دادم که دارسی مریض دکتر مشیریه و هیچوقت مشکلی نداشته اما ما به زخم مشکوکیم . گفت فعلا بادید این شرایطش رو تثبیت کنیم ببینیم چکار میشه کرد . چند ساعت اونجا بودم تو اون مدت دکتر با دکتر مشیری تلفنی صحبت کردن و به این نتیجه رسسیدن که دراوردن دارسی از اکسیژن به صلاح نیست و باید بستری بشه . 

بستریش کردم تا ساعت سه پیشش بودم بعد اومدم خونه و مهردختم رفت سر کار . وقت ملاقات 4 تا 6 بود . ساعت 5 دوباره رفتم سمت بیمارستان .. وااای خدا چقدر خیابون ها بخاطر تعطیلی امروز  شلوغ بودند . 

رسیدم اونجا .. دارسی قشنگم دوباره منو دید و سعی میکرد عکس العمل نشون بده ولی واقعا ناتوان بود . 

دکتر رو دیدم گفت ما یه لحظه مجبور شدیم ببریمش براش دوباره عکس بگیریم و متاسفانه از دیشب که شما عکس گرفتید تا الان شرایطش بد تر شده . عکس رو نشونم داد و خیلی از قسمت های ریه ش سفید شده بود . دقیقاً مثل بیمارای کرونایی که ریه شون به سرعت درگیر میشه . 

گفت دعا کنید به دارو ها جواب بده . 

اصلا نمیدونیم که چی باعث شده . آزمایش خونش تقریباً خوبه و عفونت مختصری تو خون هست که نمیتونه دلیل همه ی این مسائل کرونا یا مثلاً ذات الریه باشه . یه چیزی مثل آمبولی پیش اومده و گییییچیم نمیدونیم چی شده . اگر دارسی طاقت بیاره و ریه ش با دارو ها پاک بشه و نفسش درست بشه بعد میرسیم سر درمان اصلی که ببینیم چی باعث شده  و درستش کنیم . 

ساعت نزدیک هفت بود که از بیمارستان اومدم . روز قبلش کیک تولد مهردخت رو درست کرده بودم و تو یخچال بود گفتم کاش برم کیک رو بردارم خودمم برم ارایشگاه یکمی از این حال بیرون بیام بعد برم محل کار مهردخت و ساعت 9  و نیم که میاد بیرون سورپرایزش کنم . اما انقدر خیابون ها وحشتناک ترافیک بود که دیدم نمیشه . از طرفی مهردخت هم زنگ زد و با گریه گفت حالم سرکار خوب نیست و دارم میام خونه . 

دیشب تمام مدت به من میگفت: مامان دارسی خیلی قویه .. نگاه به آروم بودن و کوچولو بودنش نکن از پسش برمیاد . 

اما هر جای خونه رو میدیدم جای دارسی خالی بود ..

آخرین تلفن دیشبم ساعت 12 شب بود که گفتن همونطوره ولی اب خورده  و جیش هم کرده که نشونه های خوبی بود . من و مهردخت  کلی باهم گریه کردیم و شب پیش هم خوابیدیم تا بیهوش شدیم . 

از تصور اینکه دارسی نترسه و فکر نکنه تنهاش گذاشتیم تو محیط غریبه داریم می میریم . 

ساعت 7/5 صبح زنگ زدم مسئول پذیرش گفت فرقی نکرده (که چرت میگفت ، آخه اون چه میدونه) به دکتر هم وصل نکرد گفت 9/5 زنگ بزن . 

ساعت 9/5 زنگ زدم دکتر گفت فرقی نکرده . دیشب با مشیری باز هی حرف میزدیم گفتم دکتر نکنه چیزی پریده تو گلوش و رفته تو نایش . چون دارسی سالم بود و این اتفاقا خیلی عجیبه .. گفت آره اتفاقا یه مریض سگ داشتم که داشت از دست میرفت دقیقا همین علائم رو داشت  دارو دادم ولی امید نداشتم رفت خونه صاحبش زنگ زد که سرفه کرده یه تکه تشویقی از دهنش پریده بیرون و خوب خوب شده . 

اما متاسفانه نای گربه ها خیلی ظریفه و اصلا دسترسی بهش نیست . نمیدونم چطور ممکنه اگر این اتفاق افتاده باشه وادار به سرفه کنند یا اونو خارج کنند .. فقط ممکنه با دارم حل بشه و از بین بره اگر جسم خارجی هست . 

الان ساعت ده و بیست دقیقه ست قراره 11 تا 3 بعد از ظهر متخصص خیلی حاذقی اونجا بیاد دکتر کشیک گفت بیا باهاش صحبت کن . دارم میرم اونجا . 

ازتون میخوام برای دختر کوچولوی من دعا کنید و انرژی مثبت بفرستید بحران رو بگذرونه . 

همه ی شما که اینجایید یا حیوان خونگی دارید و حداقل اگر الان ندارید تجربه ش رو دارید . یا اینکه اصلا هیچوقت نداشتید . دسته ی اول کاملاً میدونید من و مهردخت و همه ی نزدیکانمون چه حال بدی داریم ولی شما دسته ی دوم ممکنه بعضی هاتون اصلاً درک نکنید این موضوع رو . عزیزان من لطفاً وقتی با کفش های دیگران راه نمیرید ، قضاوتشون نکنید . 

حیوان خونگی آدم واااقعا هیچ فرقی با بقیه ی اعضای عزیزخونه فرقی نداره .. چه بسا بین آدم ها کدورت پیش میاد ولی بین ما و حیوان هامون چیزی جز عشق خالص وجود نداره . 

به هر حال دختر کوچولوی من الان نفسش تنگه و با عذاب داره تنفس میکنه  لطفاً براش انرژی مثبت بفرستید و دعاش کنید . 

یه چیز جالب اینکه انگار تامی کاملاً به موضوع آگاهه .. اون پسر شیطون که یه لحظه آروم نداشت ، یه گوشه کز کرده و اصلا شیطونی نمیکنه . فقط میاد کنارم میشینه و عمیق نگاهم میکنه و لیسم میزنه یا سرشو محکم به دست و صورتم فشار میده . 

ببخشید که انقدر غمگینم .. دست خودم نیست شما شریک همه ی احوالات تلخ و شیرینم هستید . 

دوستتون دارم 

****

راستی ببخشید اگر نمیتونم کامنت ها رو جواب بدم .