در ادامه ی این جماعت عجیب

سلام به روی گل همه ی دوستان عزیزم 

امیدوارم خودتون و عزیزانتون سلامت باشید، با وجودی که اسفند امسال شبیه هیچ سالی نیست و حال و هوای عید نداریم ولی انگار بصورت اتوماتیک حجم همه ی کارها چند برابر میشه . 

تقزیباً نیم ساعت پیش داشتم یه پرونده ی پیچیده رو پیش میبردم که یهو چشمم به پنجره و بارون نم نمی که شروع شده بود افتاد و بی اختیار شعر " بارون اومد و یادم داد، تو زورت بیشتره" روی زبونم جاری شد و پشت بندش چشمام به یاد حمیدرضا روحی عزیزمون، باریدن گرفت . 

باز یادم اومد که تو این نیمه ی دوم سال چه گلهایی ازمون پر پر شده و چه عشق هایی رو خاک کردیم . نمیدونم تو این مس*مومیت های سریالی مدارس آیا مشکلی براتون پیش اومده یا نه ولی از صمیم قلبم دعا میکنم همه ی بچه های معصوم  در امنیت باشند (چه آرزوی محالی). 

این روزهایی که گذشته حال و احوال خوبی نداشتم ، مرگ پیروز و همه ی حواشی این مصیبت، خیلی آزارم داده .. غیر از اینکه بلحاظ ملی آسیب جدی دیدیم و نگران انقراض کامل این گونه جانور زیبای ایرانی هستم، تمام خاطرات تلخ 48 ساعت مبارزه ی دارسی  برای زندگی و عاقبت تلخ پرکشیدنش ، دوباره برام تداعی شد و چند بار از شدت غم دوریش های های گریه کردم .. 

*** 

پست قبلیمون درمورد بیشعوری همسایه ها بود اینم بهش اضافه کنم که چند روز بعد از اون جریان با مهردخت داشتیم از بیرون  میومدیم خونه ، ماشین رو به سمت پارکینگ میروندم که دیدم یه ماشین جلو تر از من هست . کمی صبر کردم دیدم نه در رو باز میکنه نه حرکتی داره . نگران شدم گفتم نکنه حال راننده بد شده و پشت فرمون براش اتفاقی افتاده ، پیاده شدم و رفتم سراغ ماشینش دیدم اصلا راننده ای درکار نیست ماشین قفله !!!

خب همه تون میدونید که من چه آلرژی شدیدی به دیدن چنین صحنه هایی دارم . اومدم تو ماشین و با عصبانیت به 110 زنگ زدم و پلاک ماشین رو براشون خوندم تا بهش خبر بدن . 

20 دقیقه بعد دوباره تماس گرفتم و گفتند تا الان صاحب ماشین تلفنش رو جواب نداده . 

پشت سر من دوتا ماشین و یک موتور هم به جمعیت همسایگانی که میخواستند برن تو پارکینگ اضافه شده بود و کوچه رو بند آورده بودیم . 

10 دقیقه بعد دیدیم  سه نفر ازساختمون ما اومدن بیرون ، دوتا مرد و یک زن . راننده به علامت عذر خواهی دستش رو گرفت بالا و درمقابل نگاه حیرت زده ی ما رفت پشت فرمون بشینه . همگی شروع کردن به داد زدن که اینجا جای پارکه؟ 

راننده گفت : حالا مگه چی شده دو دیقیه هم نشد . 

گفتم : خجالت نمیکشی ؟ دو دقیقه ؟؟ الان 27 دقیقه ست من اینجا ایستادم و دوبار با پلیس تماس گرفتیم . 

یارو گفت: حالا میگی چکار کنم؟ 

گفتم : هیچ کار ، تا زمانی که فهم و شعور پیدا نکردی هیچ کاری نکن .. از جمله رانندگی . 

اون یکی مرد و زنی که همراهش بودند تند تند عذرخواهی میکردن . 

راننده گفت : من بیشعورم یا تو که کوچه رو گذاشتی رو سرت؟ 

اینجا بود که اون سه نفر ی که پشت من رسیده بودند یقه شو گرفتن و یه کتک سیر بهش زدن . جالب اینجا بود که اون دونفر همراهش ایستادن یه گوشه و کتک خوردنش رو نظاره کردن بعد که همسایه ها ولش کردن جعبه ی دستمال کاغذی رو از ماشینش دراوردن و دادن دستش . 

احساس کردم اونا هم مثل من دلشون خنک شد !!

ببینید همینقدر راحت پارک کرده بود و رفته بود

***

مامان مصی مدتیه راحت تر میتونه راه بره و این اواخر چند بار به من و مینا گفته بود دلم میخواد برم  خیابون شوش(بورس ظرف و ظروف تهران)

روز جمعه بود که دیدیم داره بابا رو مجبور میکنه همراهش بره و خیابون های شلوغ دقیقا چیزیه که بابا ازش متنفره . 

مینا بهم تلفن کرد گفت مهربانو مامان داره همراه بابا میره شوش ، من به بابا گفتم نمیخواد شما بری  بذار خودم میبرمش . گفتم مینا جون تو هم تنهایی از پس مامان برنمیای هی میخواد بره اینور اونور و خرید کنه .. بذار منم میام . گفت : چقدر خوشحالم میکنی راستش دلم میخواست بگم بیای ولی میدونم تو هم شلوغی رو دوست نداری و امروزم جمعه ست شاید میتونستی استراحت کنی . 

خلاصه سه تایی راه افتادیم و رفتیم . 

ماشالله به حوصله و شور زندگی که مامان داره .. تقریبا 3-4 ساعت راه رفت و خرید کرد و هنوز دلش میخواست بچرخه ، من و مینا از پا افتاده بودیم که دیگه گفتم مامان بسه من میدونم تو بابت امروز باید یک هفته درد بکشی . 

اسنپ گرفتم که برگردیم گوشه ی خیابون ایستاده بودیم تا ماشین برسه . دوتا دختر خانوم هم کنار ما ایستاده بودن و تعداد زیادی کارتن وسایل جلوشون بود . من مشغول صحبت با تلفنم بودم و متوجه نشدم مینا با اون دوتا خانم چی میگفتن (وقتی با تلفن حرف میزنم اصلا متوجه ی اتفاقات اطرافم نیستم) تلفنم تموم شد یهو احساس کردم مامان پاش لغزید خواستم مامان رو بگیرم یه کارتن دستم بود که مینا 6 تا فنجون خریده بود و متاسفانه فروشنده نایلکسش تموم شده بود و من اون جعبه رو دستم گرفته بودم ( فکر کنید یه جعبه ای که 6 تا فنجون و نعلبکی داره اندازه ش چقدره؟) برای اینکه بتونم مامان رو بگیرم ناخوداگاه اونو گذاشتم رو یکی از کارتن های بزرگ اون دوتا خانوم و همزمان گفتم ببخشید یه دقیقه ... 

هنوز حرفم تموم نشده بود که یکی از اون دوتا با یه عربده ی وحشتناک فریاد زد : جعبه تو بردار . 

من با تعجب گفتم : خیلیه خب چرا فریاد میزنی .. این یه جعبه ی کوچیکه . 

داد کشید : مال خودمه نمیخوام بذاری روش . 

گفتم : صداتو بیار پایین بی تربیت .. حالت بده برو بیمارستان تو خیابون چکار میکنی؟  بار اوله خرید کردی ندید بدید؟؟ 

مامان درحالیکه نوک عصاشو گرفته بود سمتش .. گفت: ببین صداتو برای بلند نکن هااا ، من بچه ی سلسبیلم ، با این عصا میکنم تو حلقت تا حالت جا بیاد . بعد بجای عربده عر عر میکنی . 

همون موقع اسنپ رسید و من و مینا مامان رو بردیم تو ماشین . 

اون یکی دختر خانومی که با این بی ادب بود همه ش دعواش میکرد و از ما عذرخواهی میکرد . 

نهایتاً مامان سرشو از شیشه درآورد گفت : برو خدا رو شکر کن این خانوم همراهت بود وگرنه وسط میدون شوش ریز ریزت میکردمت . 

مینا گفت تو حواست نبود داشتی صحبت میکردی من بهش گفتم این چیه؟ ( یکی از کارتن هاشون عکس روش یه وسیله ای بود تشخیص ندادم چیه) 

همون بی ادبه گفت برو مغازه دست کن تو جیت بخر ببین چیه . 

من خنده م گرفت از جواب بی ادبانه ش . اون یکی دختره گفت: خانم ببخشید اتوی بخار بزرگه . بعدم دعواش کرد گفت تو چرا انقدر بیشعور و بی ادبی آخه . 

****** 

خلاصه ... عاقبتمون بخیر باشه از دست این جماعت 

دوستتون دارم .. مراقب خودتون باشید و سعی کنید تو این دنیای عجیب دووم بیارید تا ببینیم چی میشه