دنیز

لطفا پینوشت ها رو بخونید 

***********

انگار از زمین و آسمون آتیش می باره . 

اپلیکیشنِ  تبسی،  سوال میکنه از شرایط تهویه ی اتومبیل راضی هستید؟ 

دارم کباب میشم ، دستم میره سمت اینکه " نه اصلاً راضی نیستم " رو کلیک کنم ، یه نگاه به راننده ی سیاه چرده ی غمگین و پراید خسته و داغونش میندازم . " بله راضی هستم" رو میزنم . 

به این فکر می کنم ، که حتی همین حالا که دارم خودمو با لبه ی مقنعه ی کوفتیم باد میزنم و ماشین لک و لک کنان تو ترافیک داره منو به سمت اداره برمی گردونه، یکی از خوشبخت ترین آدمای روی زمینم . میدونید چرا ؟ چون مهردخت نسبتاً سلامته و همین ده دقیقه قبل باهاش تلفنی صحبت کردم . 

یه مورد حمایتی هست که چند روزه با هم آشنا شدیم . اتفاقاً چند تا از بین خواننده های همین خونه ی مجازی،  ادرس وبلاگم رو به ارکیده جون، ( مادر دنیز کوچولو) داده بودن  که ارکیده برام کامنت نوشت و تقاضای کمک کرد . 

مدارک مراحل درمان دنیز رو هفته ی پیش گرفتم و تایید بود اما باید خودم یا یه دوست معتمد، از نزدیک ملاقاتشون میکرد تا با خیال راحت بتونم بیام و این پست رو براتون بنویسم و بگم : یه دختر کوچولوی ناز یکسال و نیمه داریم که پدر و مادر جوانش از اوایل اسفند  ماه  درگیر بیماری دنیز شدن و تشخیص "  هیستوسیتوز"         براش دادن . 

صبح پیغام ارکیده جون رو دیدم که امروز تو بیمارستان علی اصغر هستند. هرچی فکر کردم که کسی رو بتونم پیدا کنم بره پیششون، کسی نبود. پاشدم خودم کیفمو دستم گرفتم گفتم بچه ها من با اسنپ میرم بیمارستان علی اصغر و زود برمیگردم . 

نگران شدند گفتن:  اونجا چکار داری؟ گفتم : هیچی برمیگردم براتون مفصل تعریف میکنم . 

با یه اسنپ رفتم بیمارستان . از همون ابتدا دیدن  بچه هایی که بیمار بودن و پدر و مادرهایی که خودشون احتیاج به مراقبت و تیمار داشتن، قلبم رو مچاله کرد . یاد همون 12 روزی که مهردخت در ابتدای تولدش به دلیل زایمان زودرس تو بیمارستان بود افتادم و همه ی اون روزای سخت و غمگین برام تداعی شد . 

به ارکیده جون پیغام دادم . راهنماییم کرد رفتم درمانگاه خون و پیداشون کردم . کارشون تازه تموم شده بود و دنیز کوچولو مثل یه تیکه ماه تو بغل پدرش بود . ارکیده جون گفت: ببخشید تازه دارو گرفته و اخلاقش خوب نیست . گفتم : این نانازی که خیلی خوش اخلاقه . بعد دستای تپلی و نرمشو ناز کردم . دنیز یادش رفته بود الان سوزن تیز و دردناک رو تو تنش فرو کردن و ازش خون گرفتن . داشت با چشمای قشنگ و کوچولوش من رو کنجکاوانه نگاه میکرد . 

مامانش گفت:  چشمای دنیز انقدر کوچیک نبوده ها تو این چند ماه کلی  بهش کورتون زدن و بچه م  ورم کرده . 

نمونه ی خون دنیز رو باید تحویل می دادن . ازشون خداحافظی کردم و از اون فضای غمگین زدم بیرون .

 قول دادم زود بیام و درمورد دنیز براتون بنویسم . 

اگرچه نمونه های دنیز رو تو این مملکت زیاد داریم و شرایط ما هم محدوده ولی مثل همیشه بی تفاوت نیستیم و تا جایی که درتوانمون هست کمک میکنیم . 

******

کی مسئولین؟؟ 

نه ببخشیدا اونا وقت ندارن برای من و تو خرج کنند . وقتشون طلاست میدونی اگر بخوان لحظه ای تمرکزشون رو از دزدی بردارند و به مردم توجه کنند چقدر ضرر می کنن؟؟ توقع هایی دارید هااااا

*****

امیدوارم  به زودی برای دنیز عزیزمون هم مثل خیلی از کیس هایی که داشتیم و بعد از درمان کلی خوشحالی و ذوق سلامتیشون رو کردیم، یه پست سلامتی بنویسم و حال همه مون بهتر از این روزا بشه . 

شماره کارت صندوق کمک هامون که یادتون نرفته ؟ 

بریم شروع کنیم که زندگی خیلی سخت شده و بیماری اونم بیماری بچه ها قلبمون رو می سوزونه . 

دوستتون دارم 

پ ن 1 : برای سفر به قطب جنوب ثبت نام کردید؟؟ یادتون نرفته که؟

پ ن 2 : جناب باقی پور عزیز که برام کامنت خصوصی گذاشتید . جواب سوالتون رو بصورت مفصل به ادرس ایمیلتون فرستادم چند روز قبل. ولی یادداشتی از شما ندیدم که بفهمم ایمیل رو خوندید یا نه . لطفا به من اطلاع بدید. 

پ ن 3 : یه تشکر ویژه دارم از دوستانی که وبلگ دارن و برام کامنتشون رو با ادرس وبلاگشون میذارن و من از همونجا می تونم برم بهشون سر بزنم